حجت الاسلام واردی اذعان داشت: عبیدالله‏ بن ‏زیاد که استاندار کوفه و بصره و عامل یزید بن ‏معاویه در عراق و فتنه‏ گر اصلى واقعه کربلا و از دشمنان سخت اهل‏ بیت(ع) بود، دستور داد که اسیران را با همان حالت اسارت و در پوشش نامناسب و تحقیرآمیز وارد مجلس او نموده و از این‏راه بر آنان و بر همگان فخر و بالندگى کند.

وی ادامه داد: عبیدالله‏ بن‏ زیاد قبل از حرکت اسیران، فرمان داد سرهاى شهیدان کربلا را بالاى نیزه کرده و به سرپرستى زجر بن ‏قیس به شام ارسال کنند و پس از آن، اسیران را بر کجاوه‏ هایى سوار کرده و به حالت اسیرى روانه شام کرد. او دستور داد امام زین‏ العابدین(ع) را با غُل جامعه در بند کرده و دست هایش را برگردنش به بندند. وى، محفّر بن ‏ثعلبه ‏عائذى را مأمور رساندن اسیران به شام نمود و افراد جنایت‏کارى چون شمر بن ‏ذوالجوشن و خولى را نیز با او همراه کرد.

عضو هیئت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی با اشاره به اینکه گروه اسیرداران، در میان راه به گروه حاملان سرهاى شهدا پیوسته و به اتفاق هم راه عراق تا شام را پیمودند بیان کرد: منازل و ایستگاه‏ هاى میان عراق و شام، زیاد است و معروف به چهل منزل است. آنان در هنگام حرکت به سوى شام از بسیارى از شهرها و روستاها عبور کردند و در بسیارى از این مناطق، مردم به محض باخبر شدن از شهادت امام حسین(ع) و اسارت خانواده آن حضرت، سوگوارى مى‏ کردند و بر قاتلان آن حضرت نفرین و لعنت مى‏ فرستادند.

وی خاطرنشان کرد: از اسیران و سرهاى شهدا در بین راه، کرامات فراوانى به ظهور رسید و خاطره‏ هاى زیادى از آنان در منابع اسلامى و مقاتل به ثبت رسیده است.

واردی ادامه داد: در روز اول ماه صفر سال 61 هجرى قمرى، اسیران و سرهاى شهیدان واقعه کربلا را وارد دمشق، مقر حکومت یزید بن ‏معاویه کردند و اهالى این شهر، این روز را عید اعلام کرده و به جشن و پایکوبى پرداختند.

وی در رابطه با شدت عناد و بی حرمتی عاملان یزید با کاروان اسرا تشریح کرد: روایت شده اسیران واقعه کربلا، همین که به دمشق رسیده و خیل تماشاگران را دیدند، تلاش زیادی کردند تا خود را از تماشاگران بپوشانند. به همین دلیل، جناب ام‏ کلثوم(س) پیش از ورود به دمشق به شمر بن‏ ذى‏ الجوشن فرمود: مرا با تو حاجتى است. شمر گفت: حاجت تو چیست؟ ام‏ کلثوم(س) فرمود: این شهر شام است. چون خواستید ما را وارد شهر کنید، از دروازه‏ اى وارد کنید که حضور تماشاگران در آن کمتر باشد و سرهاى شهیدان را از میان اسیران بیرون برده و جلوتر از آنان حرکت دهید تا مردم به تماشاى سرها پرداخته و به خاندان عصمت و طهارت کمتر نگاه کنند.

 وی ادامه داد: شمر که جرثومه فساد و تباهى بود، برخلاف نظر ام‏ کلثوم (س)، سرهاى شهیدان را در میان اسیران قرارداد و آنان را همزمان از دروازه ساعت که شلوغ‏ترین ورودى دمشق بود، عبور داد.

عضو هیت علمی پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی با اشاره به اینکه پس از ورود اسیران به دمشق، آنان را وارد مجلس یزید نمودند اذعان داشت: یزید در آن جمع، متوجه امام سجاد(ع) شد که در غل و زنجیر بود و به ایشان گفت: اى پسر حسین! پدرت خویشاوندى مرا برید و حق مرا زیر پا گذاشت و با من درباره سلطنت به نزاع پرداخت، در نتیجه خدا با او چنین معامله‏ اى کرد که اکنون مشاهده مى‏ نمایى! امام زین‏ العابدین(ع) در پاسخ یزید این آیه را تلاوت کرد: ما اَصابَ مِن مُصیبَةٍ فِى الارْضِ وَ لا فی اَنفُسِکُمْ اِلا فی کِتابٍ مِن قَبْلِ اَنْ نَبْرَاَها. یعنى هیچ بلا و ناگوارى در روى زمین و در جان‏هایتان به شما نمى‏ رسد مگر آن که پیش از این ما آن را در کتاب مقدرات ثبت کردیم، همانا این کار براى خدا آسان است.

وی همچنین به روشنگری ها و افشاگری های کاروان اسرا در شام اشاره کرد و با بیان اینکه مناظره حضرت زینب(س) و دیگر افراد خانواده امام حسین(ع) با یزید و خطبه به یادماندنى امام سجاد(ع) در حضور یزید، درباریان و اهالى دمشق در مسجد اموى از مهمترین این اعمال بود خاطر نشان کرد: این‏گونه افشاگرى‏ ها و مبارزه‏ هاى پنهان و آشکار اهل‏ بیت(ع) در حالت اسیرى در شام، یزید را در نزد مسلمانان، بى‏ مقدار و بى‏ اعتبار کرد و پس از مدتى، وضعیت شام را بر ضد یزید و به هوادارى از امام حسین(ع) تغییرداد.

انتهای پیام/ 115